6. Miałeś mi pomóc, a nie opowiadać o cycatych króliczkach.

Daniel

- Dlaczego tak wcześnie wstałeś? Masz dzisiaj trening? - zapytała mama, zerkając na mnie kątem oka znad gazety. Pokręciłem przecząco głową, będąc w trakcie gryzienia posmarowanej dżemem bułki. Prawą nogą lekko odsunąłem taboret i na nim usiadłem. - To gdzie się wybierasz? Długo ci się zejdzie? - zadała kolejne pytanie. Spokojnie przeżułem ugryziony kęs bułki, po czym upiłem trochę herbaty z kubka mamy. - Mowę straciłeś na tych zawodach?
- Mamo, jak ty marudzisz. - przewróciłem oczyma. - Stöckl chce z nami pogadać odnośnie kolejnego konkursu. Pewnie też czepi się nas za ostatni, więc trochę zejdzie.
- Uważaj na drodze, ślisko jest. - rzuciła, odkładając na bok gazetę i wstając ze swojego miejsca. Obserwowałem jak zakłada na siebie kuchenny fartuch z motywem nagiej kobiety, który dostała od ojca na rocznicę ślubu, a potem zabiera się za obieranie marchewki.
- Jadę z Johannem. - wziąłem do ręki drugą połowę posmarowanej bułki i ugryzłem kawałek.
- Synu, może lepiej idź już na piechotę... - zerknęła na mnie błagalnym spojrzeniem. Mama nie miała jakichś większych zarzutów co do Johanna, ale to nie zmieniało faktu, że w jej oczach był tępą łajzą. Na taką opinię zasłużył sobie wtedy, kiedy przyszedł do nas ze swoim nowo zakupionym szczurem, a potem przerzucił połowę domu, bo nie mógł go znaleźć. Całe szczęście, że mama wpadła wówczas na pomysł wstawienia prania i znalazła zwierzątko siedzące w pralce, bo chyba bym się wyprowadził, gdybym miał świadomość, że futrzasty gryzoń lata mi po mieszkaniu. - Nie możesz jechać z Phillipem?
- Nie. - mruknąłem, odkładając brudny talerz do zlewu.
- Dlaczego?
- Bo nie.
- Swojej dziewczynie też powiesz 'bo nie', gdy zapyta cię czego nie chcesz się jej oświadczyć? - zastygłem w połowie podnoszenia kubka do góry. Porównania mamy czasem były zaskakujące, ale i żenujące. Tym bardziej, jeśli porównywała coś do mojej dalekiej przyszłości, kiedy znajdę dziewczynę.
- Na razie nie zanosi się na żadne zaręczyny, tym bardziej na to, bym znalazł jakąkolwiek dziewczynę. - powiedziałem stanowczo, stawiając kubek obok talerza, a następnie urwałem kawałek ręcznika kuchennego i wytarłem ręce.
- Od kiedy zrobiłeś się taki nerwowy?
- Nie jestem nerwowy. Po prostu daruj sobie teksty o mnie i przyszłości związanej z dziewczynami. - odpowiedziałem. - Lecę, nie wiem o której wrócę. - dodałem, wychodząc z kuchni. O ile udało mi się wstać w znośnym humorze, o tyle teraz nie miałem go już w ogóle. Imię mojego przyjaciela działało na mnie niczym płachta na byka i naprawdę musiałem się hamować, by nie wybuchać swoją złością na każdego. Przez weekend udało mi się trochę ogarnąć wszystkie zaistniałe wątki. Nawet udało mi się zapomnieć o tym, że między Kariną a Phillipem doszło do bliższego kontaktu fizycznego, ale wciąż z tyłu głowy pojawiała się myśl o ich wspólnie spędzonej sobocie. Do Kariny więcej już nie pisałem, nie dzwoniłem. Usunąłem wiadomości, które zdążyliśmy wymienić ze sobą i starałem się żyć normalnie. O ile w ogóle się da, gdy czujesz głupie ukłucie w sercu. Życiowe rozterki przerwał mi dźwięk klaksonu samochodu Johanna, więc zarzuciłem bordowy szalik i wyszedłem z domu. Miałem tak zepsuty nastrój, że nawet ucieszyłem się z widoku twarzy Forfanga. Może nie mogłem liczyć na super udany dzień, ale zawsze choć trochę mi się polepszy, gdy Johann zacznie zachowywać się jak bezmózgie yeti.
- Stary, mamy problem. - zakomunikował, gdy ledwie wsiadłem do jego samochodu. Uniosłem brwi w geście zdziwienia i patrząc na niego, zapiąłem pas. - Nie patrz na mnie jak na kawałek zepsutego mięsa. Naprawdę cię teraz potrzebuję, a ty chyba nie zostawisz przyjaciela w kłopotach i potrzebie, prawda?
- Zależy o co chodzi i czy jestem w stanie ci pomóc. Poza tym... to twój problem, ja mogę ci tylko doradzić.
- To nasz wspólny problem.
- Nie mów 'nasz', bo czuję się jak pedał. - mruknąłem z oburzeniem, stukając palcami o lewe kolano.
- Może coś w tym jest... - zaśmiał się, a ja wytknąłem mu środkowego palca. - Tylko tyle ci wchodzi? - kolejny raz parsknął śmiechem, na co ja wywróciłem oczyma i zająłem się przełączeniem muzyki granej w radiu. - Pomożesz mi? - zadał pytanie, gdy udało mu się opanować. Popatrzyłem na niego wyczekującym wzrokiem. Westchnął, włączając kierunek i zjeżdżając na pobocze, czym wywołał u mnie jeszcze większe zdezorientowanie.
- W co się znowu wpakowałeś?
- Ech... - westchnął, kręcąc głową. - Pokłóciłem się z Celiną.
- Naprawdę to jest tym wielkim kłopotem? - przymrużyłem oczy, patrząc na niego z politowaniem. - Myślałem, że to coś naprawdę ważnego. Nie wiem, że ukradli ci telefon, albo za kilka dni trafisz do aresztu za posiadanie pornosów na komputerze, albo że twoja mama zrobiła skok w bok...
- To twoja mama kocha się w Fannemelu. - wszedł mi w słowo.
- O ile dobrze pamiętam to ostatnio pokłóciliście się o... o co wy się pokłóciliście... - powiedziałem ciszej, zagłębiając się w myślach w odległą przeszłość, jednak jak na złość nie mogłem sobie nic przypomnieć.
- O kapciuszki w głową króliczka. - mruknął ledwie słyszalnie. Wybuchnąłem niepohamowanym śmiechem, bo rzeczywiście wtedy chodziło właśnie o to. Kapciuszki z króliczkiem tak ich wtedy poróżniły, że Johann przez dwa tygodnie unikał jej jak ognia, a potem przepraszał na kolanach za wszystkie grzechy tego świata. - Sala się śmieje, patrz jakie zabawne!
- Johann... kapciuszki w króliczki to nie jest męski problem. Prawdziwy facet ma problem z kupnem bokserek i prezerwatyw. W życiu faceta istnieją tylko jedne króliczki. Takie z porządnymi... - kulistymi ruchami dłoni zaznaczyłem dość obszerne kształty na swojej klatce piersiowej. Szatyn pokręcił głową, siląc się na uśmiech, a mi dało to do zrozumienia, że tym razem sprawa jest poważniejsza.
- Miałeś mi pomóc, a nie opowiadać o cycatych króliczkach.
- W takim razie zamieniam się w słuch. - poprawiłem się na fotelu i wyczekująco patrzyłem na przyjaciela, który wziął kilka głębokich wdechów i z rezygnacją oparł się o kierownicę. - Powiesz coś w końcu, czy mamy siedzieć jak idioci?
- Celina jest... jest...
- Cudowna, kochana i wspaniała?
- Nie. - zaprzeczył szybko. - Celina jest...
- Słodki Boże, Celina jest na coś chora? - oczy od razu rozszerzyły mi się do rozmiaru guzika. Nie byłem wiernym fanem dziewczyny swojego przyjaciela, ale nigdy w życiu nie chciałbym, aby była na coś chora.
- Celina jest chyba w ciąży. - jęknął, patrząc na mnie wzrokiem zbitego szczeniaczka, a mnie całkowicie zamurowało. Celina w ciąży? Nie umiałem określić co mnie bardziej zaskoczyło; Forfang ojcem, czy to, że w ogóle potrafił zrobić tego dzieciaka. Usiłowałem wyobrazić sobie szatyna z niemowlęciem na rękach, z wózkiem, z nosidełkiem, ale w żadnej sytuacji go nie widziałem.
- Żartujesz sobie ze mnie? - po krótkiej chwili udało mi się wreszcie wysłowić. Zaprzeczył, kręcąc głową. - Ale to na sto procent pewne?
- Zrobiła test ciążowy, wyszedł pozytywny.
- Test ciążowy niczego nie oznacza. - powiedziałem. - Wynik mógł wyjść pozytywny, ale to nie oznacza, że od razu będziecie rodzicami.
- Skąd wiesz? Byłeś w takiej sytuacji?
- Mieszkam z dwoma dziewczynami pod jednym dachem. Jeśli każdy ich test ciążowy oznaczałby stuprocentową ciążę to byłbym wujkiem trzydziestu paru dzieciaków. - odparłem. - Dopóki Celina nie pójdzie do lekarza to nic nie jest pewne.
- A jeśli pójdzie i lekarz to potwierdzi? - skrzywił się odrobinę.
- Wtedy musisz pokazać, że masz jaja bez opuszczania spodni.
- To co mam zrobić? Oświadczyć się?
- Dorosnąć, Forfang, tylko i wyłącznie dorosnąć. - westchnąłem, przecierając oczy dłonią. - A teraz odpalaj silnik, bo się spóźnimy i Alex wyjdzie z siebie...

Trener Stöckl od czterdziestu minut drążył temat zbliżających się konkursów w Niżnym Tagile, jednakże zbyt często się powtarzał i po czasie każdy zamknął się w swoim świecie, jedynie zdarzało nam się przytakiwać głowami, gdy zadawał mało treściwe pytania. Dzięki Bogu, że siedziałem pomiędzy ścianą, a milczącym Johannem, bo mogłem na spokojnie rozmyślać nad swoim cholernie dziwnym życiem. A raczej nad pewną dziewczyną. Piękną dziewczyną, za którą zaczynałem powoli tęsknić, ale moja duma zabraniała mi się do niej odzywać. Kilkakrotnie wyciągałem z kieszeni telefon, bo miałem zamiar napisać jej krótką wiadomość, ale rezygnowałem w momencie, gdy przychodziło mi wybrać odbiorcę. Byłem całkowicie świadom tego, że moje zachowanie było dziecinne, ale nie potrafiłem inaczej. Wolałem myśleć, rozpamiętywać i odrobinę tęsknić, niż zapomnieć o zasadach i się przełamać. Znałem ja niecały tydzień, a brakowało mi jej głosu, uśmiechu, nieśmiałego spojrzenia, dotyku...
- ... i Tande. - wyrwałem się z zamysłu, gdy usłyszałem moje nazwisko. Zdezorientowanym wzrokiem spojrzałem na szatyna, który machnął ręką i wyjaśnił mi, że to jedynie nazwiska tych, którzy pojadą do Rosji.
- Nie myśl tak o niej. - szepnął po chwili.
- Skąd wiesz, że myślę o jakiejś dziewczynie?
- O Karinie. - poprawił mnie, podnosząc do góry kącik ust. - Wyjmujesz i chowasz ten telefon, jakbyś oczekiwał, że wyskoczy ci z niego Barack Obama. Napisz do niej.
- Nie. - zaprzeczyłem, zakładając nogę na nogę. Szatyn chyba domyślił się, że nie przemówi mi do rozsądku i dał sobie spokój. O wiele łatwiej by było, gdybym nie miał uczuć i nic by mnie nie ruszało. Zdecydowanie lepiej bym na tym wyszedł, bo oszczędziłbym sobie złości na nich, na siebie i głupiego uczucia zazdrości.

Karina 

Przydrożny sklep spożywczy nie miał wielkiego wyboru produktów, lecz przynajmniej było w nim ciepło i mogłam zagrzać się za darmo, udając przy tym, że zastanawiam się nad wyborem czegokolwiek. Starsza ekspedientka siedziała przy ladzie i rozwiązywała krzyżówki, jej wnuczka bawiła się swoją lalką, a w tle leciała świąteczna piosenka. Niby nic, a jednak czuć było tę magię zbliżających się świąt. Sięgnęłam ręką po sok jabłkowy, którego zapewne nie wzięłabym gdyby etykietka była brzydsza, po czym odwróciłam się na pięcie i omal nie upuściłam szklanej butelki na podłogę. Przede mną stał ucieszony od ucha do ucha Johann, a gdzieś za nim dostrzegłam blond czuprynę Daniela, który od kilku dni unikał kontaktu ze mną jak ognia. Swoją drogą byłam ciekawa dlaczego z dnia na dzień przestał ze mną rozmawiać, ale najwidoczniej miał ważniejsze rzeczy na głowie i jakieś powody.
- Karinka! - poruszał zabawnie brwiami, a ja po sekundzie dusiłam się w jego niedźwiedzim uścisku.
- Jak ty urosłaś kobieto! - złapał mnie za policzki i wytarmosił, jak małego borsuka.
- Do reszty zdurniałeś? - wolną dłonią rozmasowałam bolące policzki.
- Daniel, chodź tu! - kompletnie zignorował moje pytanie i zawołał swojego przyjaciela, który podszedł do niego z wielkim zadowoleniem, ale zniknęło ono, kiedy zobaczył moją osobę.
- Cześć. - w jego cichym pomruku dało się wyczuć chłód i obojętność. Cholera, co ja mu takiego zrobiłam? Przecież z dnia na dzień nikt nie zmienia zdania o drugiej osobie oraz nie zaczyna jej traktować jak małego intruza! 
- To skoro już się spotkaliście to może z nią wreszcie porozmawiasz? - Johann popatrzył wyczekująco na blondyna, który wyglądał jakby stał tu za karę.
- A o czym masz ze mną porozmawiać?
- O niczym.
- Idę zapytać czy mają tu piwo. - rzucił Johann i po chwili go nie było, a my z Danielem mierzyliśmy się wzrokiem.
- Możesz mi powiedzieć o co chodzi? - zabrałam głos, widząc, że blondyn najwyraźniej nie miał ochoty na zaczynanie jakiejkolwiek rozmowy. - Z dnia na dzień przestałeś się do mnie odzywać i trochę tego nie rozumiem. Zrobiłam ci coś? Powiedziałam? - jedyne co otrzymałam z jego strony to ciche westchnięcie. Miałam ochotę parsknąć śmiechem, bo zachowywał się najzwyczajniej w świecie głupio, ale darowałam sobie. Staliśmy w ciszy kolejnych kilka minut. Zastanawiałam się co może być nie tak, lecz żadna sensowna odpowiedź nie przychodziła mi na myśl. Chciałam spojrzeć w jego niebieskie tęczówki i zobaczyć w nich radość, chęć do rozmowy ze mną, poczuć, że nie jestem intruzem, a jedyne na co teraz zasługiwałam z jego strony to chłód, obojętność i unikanie mojego spojrzenia.
- Teraz już chyba nie ma potrzeby, by mieć ze sobą kontakt. - wypalił po chwili.
- Czyli co mam przez to rozumieć? Mam zniknąć z twojego życia, bo masz jakieś niewyjaśnione powody, dla których nie chcesz utrzymywać ze mną kontaktu? - zapytałam, patrząc na niego. Czułam napływające do oczu łzy i musiałam się cholernie powstrzymywać przed tym, by ani jedna nie wypłynęła na powierzchnię. On wzruszył ramionami, ja pokiwałam głową, bo znałam odpowiedź. Odstawiłam trzymany w ręce sok na wolne miejsce, po czym położyłam dłoń na ramieniu Daniela. - Skoro tego chcesz... - powiedziałam najciszej jak umiałam. - W takim razie żegnaj, Daniel... - popatrzyłam na niego ostatni raz, po czym oddaliłam się w kierunku wyjścia ze łzami, których nie miałam siły już powstrzymywać. 

____________________________
Dobry wieczór! ^ ^
Bardzo, ale bardzo chciałabym Wam podziękować za wszystkie komentarze pod ostatnim rozdziałem, ale i pod poprzednimi. Dzięki Wam widzę, że jest sens pisać to opowiadanie i bardzo mnie cieszy fakt, że Wam się podoba :'))
Co do rozdziału... ktoś z Was widzi Johanna w roli tatuśka? Albo życie Kariny bez Daniela i na odwrót?
Do następnego, buziaki! ;*