8. A ty pchasz się jak świnia w pomidory i oczekujesz cudów.

Karina

- Może dałabyś wyciągnąć się dzisiaj do kina? - ledwie zakończyłam burzliwą rozmowę z moim ojcem, a szykowała się kolejna, tylko że z Phillipem. Schowałam telefon do kieszeni spodni i odwróciłam się przodem do Norwegia. Tak ciężko było mu wpaść na myśl, że nie mam zamiaru odnawiać z nim znajomości?
- Nie, nie dałabym się wyciągnąć dzisiaj do kina. - odparłam, opierając się o barierkę i zakładając ręce.
- To może chociaż kawa i ciastko?
- Phillip, naprawdę ciężko ci pojąć, że nie chcę mieć z tobą nic wspólnego?
- Karina... - jęknął i podszedł bliżej o kilka kroków. - Czemu jesteś dla mnie taka niemiła? Nie widzisz, że się staram?
- Widzę jedynie, że się narzucasz. - mruknęłam, wywracając oczyma. Chłopak miał niezły tupet, by po półtora roku od ostatniego spotkania liczyć na to, że zostaniemy przyjaciółmi i będziemy spędzać wspólnie czas. Chciałam go wyminąć i wrócić do środka, lecz starannie zablokował mi przejście i złapał za ramiona.
- Czego ty ode mnie... - niestety nie dane mi było dokończenie swojego pytania, gdyż jego usta opadły na moje. Całował mnie, a ja nawet nie miałam możliwości, by go od siebie odepchnąć. Złość i nienawiść do niego mieszały się z obrzydzeniem do samej siebie. Norweg najwidoczniej nie myślał, by oderwać się ode mnie. Pozostała mi jedynie nadzieja, że zaraz to się skończy i będę mogła wymierzyć mu siarczysty policzek. Niespodziewanie ktoś odciągnął Norwega ode mnie, a tym kimś okazał się być Daniel. Może nie znałam go jeszcze za dobrze, ale widziałam chęć mordu w jego oczach i wymalowaną na twarzy złość.
- Puść mnie. - warknął Sjøen, kiedy chłopak zacisnął swoją dłoń na jego szyi i przyparł go do ściany.
- Daniel, puść go... nie warto. - powiedziałam, podchodząc do blondyna i delikatnie kładąc dłoń na jego ramieniu.
- Jeszcze jeden taki numer, a pogadamy inaczej. - uścisk Daniela na moment przybrał na sile, a potem zabrał dłoń z szyi bruneta.
- Myślisz, że jak będziesz zgrywał miłego rycerzyka to szybciej wskoczy ci do łóżka? - spojrzałam na perfidnie uśmiechniętego Phillipa i sama miałam ochotę w tym momencie go udusić, ale moja siła nie równała się z jego. - Wystarczy kilka słodkich słówek i będziesz mógł korzystać z niej przez całą noc!
Tande popatrzył na mnie z głupkowatym uśmiechem na twarzy, po czym objął chłopaka za ramiona i nadział go na swoje kolano. Wszystko działo się tak cholernie szybko, że nawet nie spostrzegłam ciosu, który spowodował, że z nosa Phillipa poleciała krew. Wszelakie prośby kierowane do Daniela o to, aby dał sobie spokój, szły na marne. Dziękowałam Bogu, że w odpowiednim momencie pojawił się Johann i wtrącił się pomiędzy nich, choć nie obeszło się bez spoliczkowania i jego.
- Uspokój się! - skierował swoje słowa do Daniela, kiedy ten próbował jeszcze raz dorwać się do Phillipa. Jeśli ktoś powiedziałby mi, że chłopak przypominający wyglądem patyka ma w sobie tyle siły co zawodowy bokser to chyba popukałabym się w czoło i nie uwierzyła. Z nosa Sjøena leciała krew, brew również nie była w najlepszym stanie, a oko... cudem będzie, jeśli opuchlizna zejdzie mu do nowego roku.
- Uważaj, Sjøen. - tylko tyle udało się powiedzieć Danielowi nim brunet zniknął w środku lokalu. - Możesz mnie puścić? - warknął na Johanna.
- Nie mogę, bo zachowujesz się jak...
- Weź się odwal. - szarpnął ręką, wydostając się z uścisku Johanna i zszedł po schodkach. Kierował się w stronę swojego samochodu, a ja byłabym skończoną idiotką, gdybym puściła go samego samochodem, kiedy emanuje złością na cały świat i gdyby mógł to rozniósłby teraz pół okolicy.
- Daniel! - krzyknęłam, idąc za chłopakiem. Nawet nie zareagował. Przyśpieszyłam nieco kroku i w końcu udało mi się go dogonić. Odwrócił się w moją stronę, a ja dopiero teraz zobaczyłam, że jego brew wcale nie jest lepsza od brwi Phillipa, a z dolnej wargi delikatnie sączy się stróżka krwi. Świadomość tego, że stan Daniela był o niebo lepszy od stanu bruneta, wcale nie przeszkadzała mi w tym, by bardziej współczuć blondynowi. Stanął w mojej obronie chociaż go o to nie prosiłam. To przeze mnie jego wiecznie uśmiechnięta twarz była teraz poobijana i wyrażała jedynie złość i zdenerwowanie, ból oraz gniew. Objęłam go mocno pasie i przylgnęłam do jego ciała. Potrzebowałam tego. Potrzebowałam po prostu jego.
- Nie pozwolę, żeby ktokolwiek cię obrażał. - szepnął, tuląc mnie do siebie jeszcze mocniej. Z trudem utrzymywałam cisnące się na wierzch łzy, które spowodowane były tylko i wyłącznie tym, że od dawna nie czułam się tak bezbronna, a jednocześnie bezpieczna mając kogoś takiego jak Daniel przy sobie.

Johann

Za żadne skarby świata nie przyszłoby mi do głowy, że Tande i Sjøen kiedykolwiek będą w stanie skoczyć sobie do gardła. Zawsze miałem wrażenie, że byli ze sobą bardziej zżyci, a ja delikatnie od nich odstawałem. Jednak wcale nie dziwiłem się Danielowi, że nie wytrzymał i w końcu dał upust emocjom. Przez cały weekend chodził wściekły na Phillipa, a ja przyrzekłem sobie, że będę pilnował ich jak oczu w głowie, bo jeszcze stanie się jakaś tragedia. A dziś wystarczył jeden incydent z papierem toaletowym, by spuścić ich z niewidzialnej smyczy i rzucił się jeden na drugiego. Z tym, że Danielowi coraz bardziej zależało na Karinie i gotów był dla niej zrobić wszystko, nawet skoczyć do Japonii po wachlarz, gdy powiedziałaby, że jej za gorąco. Z kolei Phillip chciał dobrze, być może starał się załagodzić panujące relacje między nimi, a wyszło jak zawsze, czyli klapa po całej linii.
- No i po co ci to było? - popatrzyłem na przyjaciela wzrokiem pełnym litości i pożałowania. Wyglądał naprawdę masakrycznie, aż nie docierało do mnie, że Daniel był w stanie go tak urządzić. Cholera, co ta miłość z człowiekiem robi w tych czasach. - Naprawdę ciężko zauważyć, że Karina nie chce żyć z tobą w przyjacielskich relacjach? A ty pchasz się jak świnia w pomidory i oczekujesz cudów.
- Jeszcze jedno. - zwrócił się do barmana tuż po opróżnieniu trzeciego kufla piwa. Z jego gardła już nie wydobywał się normalny głos, a jakiś niezrozumiały dla mnie bełkot.
- Miałeś szansę, ale ją zmarnowałeś, więc sobie odpuść. Zachowałeś się jak skończony cham i prostak, a teraz robisz z siebie bezmózgiego i natrętnego debila.
- Proszę, proszę... Johann mnie poucza, kto by się spodziewał. - zagwizdał, biorąc do ręki jedną z wizytówek, której zaczął przyglądać się z zafascynowaniem.
- Karina chce tylko i wyłącznie Daniela. Ty dla niej nie istniejesz, zrozum to. - powiedziałem, schodząc z barowego krzesełka i zabierając kurtkę z drugiego. - Pomyśl na ten temat, jak już wytrzeźwiejesz. Możesz jeszcze odpowiedzieć sobie na pytanie czy pasuje ci robienie z siebie pośmiewiska, czy chcesz żyć w zgodzie z nami wszystkimi. Cześć. - w geście pożegnania podniosłem prawą dłoń do góry i udałem się w kierunku wyjścia, a potem prosto do samochodu, w którym czekała moja dziewczyna.

Karina 

Szkoda było mi patrzeć na cierpienie blondyna, kiedy przemywałam jego rozciętą brew i wargę wodą utlenioną. Wszelkie tłumaczenia o tym, że gdy wda się zakażenie to będzie źle, szły na marne. Gdyby nie to, że w końcu straciłam cierpliwość i zaczęłam mu grozić, to chyba spędzilibyśmy resztę dnia na spieraniu się o to, czy aby jest sens marnować wodę utlenioną na małe ranki.
- To cały czas piecze. - w przeciągu pięciu minut dane mi było usłyszeć to dwudziesty raz. Moim marzeniem było tylko i wyłącznie to, żeby przesiedział chwilę bez odzywania się i marudzenia. Poprawiłam koc leżący na moich nogach i wlepiłam wzrok w ekran telewizora. - Karina, ja cierpię...
- To odetnij sobie łeb. W taki sposób skrócisz cierpienie i sobie, i mi.
- Myślałem, że będziesz milsza dla poczciwego, chorego człowieka. - powiedział z lekkim zawodem w głosie i spuścił głowę w dół. Nienawidziłam, gdy brał mnie na litość, bo miękło mi serce i miałam ochotę go przytulać za nic. - Jestem głodny. - położył dłoń na moim lewym kolanie i wpatrywał się we mnie wyczekująco.
- To idź sobie zrobić coś do jedzenia. Przecież jesteś u siebie.
- Nie zlitujesz się nad...
- Poczciwym i chorym człowiekiem? - weszłam mu w słowo. - Nie, Daniel, nie zrobię ci nic do jedzenia. Po pierwsze, nie jestem u siebie, po drugie, nie mam zamiaru przyczyniać się do coraz większego rozmiaru twojego tyłka. - westchnęłam, strzepując jego chudą dłoń z mojego kolana i przełączyłam telewizor na inny kanał.
- Jest aż tak źle? - podniósł się z miejsca i położył dłoń na wypiętym pośladku, patrząc na mnie ponętnym wzrokiem. Strzeliłam się otwartą dłonią w czoło z politowaniem dla jego ubytków umysłowych. Chociaż może to wcale nie byłą winą jego, a zbyt dużej ilości czasu spędzonego z Johannem? - Swojego męża też będziesz tak zaniedbywać?
- Mój mąż ma być przystojny, bogaty... i najlepiej niech będzie to szef jakiejś restauracji.
- Dlaczego? - przymrużył oczy, siadając tak, aby zasłonić mi cały ekran telewizora.
- Dlatego, żebym nie musiała spędzać połowy dnia przy staniu w kuchni. On poszedłby do lokalu, zjadł za darmo, a i mi by się dostało. - odparłam, szczerząc się jak chora umysłowo kaczka.
- Kurde... ale ja nie mam swojej restauracji. - westchnął smutno. - I co teraz?
- A czy ktoś wspomniał, że chodzi mi o ciebie?
- Znowu mnie zgasiłaś... - odparł po chwili ciszy i głębszego namysłu.
- Nawet nigdy nie płonąłeś, żeby cię teraz gasić.
- To zależy czy dosłownie, czy nie. - poruszał zabawnie brwiami.
- Dosłownie to ja wiem, że płoniesz, a potem wykorzystujesz biedną rękę do brudnej roboty.
- Jesteś niemożliwa... - pokręcił z rezygnacją głową, następnie wstał i udał się w kierunku wyjścia z salonu. - Sam sobie zrobię coś do jedzenia. - mruknął z niezadowoleniem i zniknął. Wyłączyłam telewizor i podążyłam za nim. Stał przy lodówce i drapał się z niewiedzy po karku. Dla żartów objęłam go w pasie i przylgnęłam do jego pleców, lecz w tym momencie do pomieszczenia wparowała mama chłopaka. Odskoczyłam od niego niczym poparzona wrzątkiem, on trzasnął drzwiami od lodówki, a jego mama rzuciła torby z zakupami na stół i popatrzyła na naszą dwójkę z taką miną, jakby co najmniej nakryła nas na kuchennych igraszkach albo ponętnej grze wstępnej.
- Mogłeś uprzedzić, że będziemy mieć gościa. Poszłabym wcześniej na zakupy, zrobiła jakiś obiad... - niskiego wzrostu blondynka uśmiechnęła się w moją stronę. Następnie wyciągnęła rękę, przedstawiając się, więc uczyniłam to samo. - Słodki Jezu, a co ci się stało? - spanikowała, kiedy Daniel odkręcił się do niej przodem i pokazał swoją pięknie rozciętą wargę i zaklejoną plastrem brew.
- Wypadek przy pracy. - mruknął, opierając się o blat.
- Daniel bawił się w samuraja. - dodałam, patrząc na niego z delikatnym uśmiechem.
- Przemyłeś to chociaż wodą utlenioną, czy zakleiłeś plaster na świeżą ranę?
- Karina się tym zajęła. - odpowiedział.
- Dzięki Bogu, że masz głowę na karku i się za to zabrałaś. Mój syn w życiu nie dałby się do tego dotknąć i mówiłby, że wszystko dobrze. - zaśmiała się, zabierając się za rozpakowywanie toreb z zakupami. Z pomocą Daniela uwinęła się dość sprawnie, w międzyczasie ciągle o czymś mówiła i zagadywała. Wydawała się być miłą kobietą i naprawdę wywarła na mnie dobre wrażenie. Chociaż i tak wiedziałam, że w jej głowie zrodziła się myśl, że mnie i Daniela łączy coś więcej...

- Miłą masz mamę. - stwierdziłam, kładąc się obok chłopaka na jego łóżku.- Taka... pozytywnie zakręcona, sympatyczna... ładna w dodatku. - dodałam, rozpychając się, za co blondyn dźgnął mnie w żebra. - Tatę też masz pewnie przystojnego, więc co się stało z tobą?
- Ktoś w rodzinie musi być brzydki. - powiedział, smutno się uśmiechając. Jednak nawet smutny uśmiech zniknął, kiedy przypadkowo uraził się w brew i na jego twarz wkradł się grymas bólu.
- Aż tak? - podniosłam się na łokciu i delikatnie przejechałam palcem po naklejonym plastrze. Cicho syknął, gdy nacisnęłam bardziej. - Może opatrzę ci to jeszcze raz?
- Nie ma takiej potrzeby. - mruknął, odkręcając twarz. - Trochę się pomęczę z bólem i za kilka dni przejdzie. - uśmiechnął się, kładąc jedną dłoń pod głowę, a drugą na swoją klatkę piersiową. Nastała cisza, której żadne z nas nie chciało przerywać, jednakże miło było nawet gapić się bezczynnie w sufit, kiedy miałam świadomość tego, że blondyn jest blisko. Czułam się przy nim inaczej niż przy jakimkolwiek innym chłopaku. Nie był mi obojętny i miałam tego stuprocentową pewność. - Mogę cię przytulić? - z jego ust padło ciche pytanie. Bez namysłu skinęłam głową, a chłopak przysunął się do mnie jeszcze bliżej i mocno objął. Cholernie dobrze... - To co dzisiaj powiedział Phillip... nigdy w życiu nie zachowałbym się tak wobec ciebie... nawet nie myślę o tym, żeby cię wykorzystać... lubię cię, Karina, i postaram się zrobić wszystko, żeby było między nami dobrze... żebyś czuła się bezpieczna...
- Wystarczy, że po prostu będziesz... - szepnęłam, patrząc w jego tęczówki. Na jego twarzy zakłopotanie mieszało się z uśmiechem, natomiast ja chciałam nacieszyć się widokiem jego oczu i dokładnie im się przyglądałam. Miałam nieomylne wrażenie, że nasze twarze zbliżają się do siebie. A kiedy poczułam delikatny dotyk jego ust...
- Możecie zejść na obiad. - do pokoju weszła mama Daniela i obdarzyła nas dwuznacznym uśmiechem. Ze zrezygnowaniem, ale uśmiechem, położyłam głowę na poduszkę i spojrzałam na blondyna, który uczynił to samo co ja.
- Kiedyś sobie strzelę w łeb... - westchnął, przechodząc przeze mnie, by zejść z łóżka. Następnie pomógł mi wstać i udaliśmy się do drzwi z zamiarem wyjścia z pokoju. - Karina? - zagadnął, kiedy trzymałam już za klamkę. Odwróciłam się z pytającym spojrzeniem i miałam zamiar coś powiedzieć, lecz jego usta przylgnęły do moich. Miałam wrażenie, że zaraz upadnę, bo kolana zrobiły mi się jak z waty. Serce biło niczym opętane, w brzuchu pojawiło się głupie uczucie motyli, a w głowie myśl o tym, że w tym momencie jest tylko mój i ta chwila może trwać jak najdłużej...

______________________________
Eh.... dlaczego do ferii jeszcze tak daleko? :c

A co do rozdziału... podoba się? ^^ Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam...
Miłego wieczoru, kochane! ;)))