Prolog.

- Nie mam bladego pojęcia co twój brat chciałby dostać pod choinkę. - mama westchnęła cicho i zaczęła oglądać zabawki ulokowane na wystawie. 

- Nie wystarczy mu nowy dom, własny pokój i spokój ode mnie? - zapytałam, spoglądając przez ramię mamy na zabawki. - Wydaje mi się, że gdy ja miałam osiem lat to już nie dostawałam prezentów pod choinkę. 

- Już nie bądź taka mądra, dobra? Co roku dostawałaś jakiś drobny upominek. - powiedziała, mierząc mnie spojrzeniem. 

- Mówisz o misiu, któremu wypadały oczka, czy szczotce do włosów, która rozleciała się po trzecim użyciu? 

- Gdybyś nie miała takich kudłatych włosów to może miałabyś ją do dziś. - odeszła pozostawiając mnie przy blacie wypełnionym kolorowymi samochodzikami i zaczęła oglądać jakieś samoloty do sterowania. - A to? - wskazała palcem na pudełko z takowym samolotem. Pokręciłam przecząco głową i zbliżyłam się o kilka kroków. 

- Do świąt zostało jeszcze niecałe trzy tygodnie, sądzę, że zdążysz jeszcze kupić mu jakiś wypasiony prezent. Poza tym... nie zapominaj, że masz jeszcze jedno dziecko, które też oczekuje na prezent. - zamrugałam słodko oczami i posłałam mamie uśmiech, a ta zmierzyła mnie spojrzeniem. Naprawdę nie wiem od kiedy zrobiła się taka zimna, nieczuła i pozbawiona wszelakich uczuć do ukochanej córki.

- Gdyby się dało to z chęcią kupiłabym ci jakiegoś chłopaka, niech się pomęczy z tobą ktoś inny, a nie tylko ja. - rzuciła. Omal nie ścięło mnie z nóg, gdy to usłyszałam. Do niedawna mama traktowała mnie jak dziecko specjalnej troski i bała się gdy wychodziłam sama do szkoły, a teraz mówi mi, że się ze mną męczy? Ba!, że marzy o kupieniu mi chłopaka pod choinkę? 

- Wiesz co, mamo? Ranisz moje serce i uczucia! - oburzyłam się, odkręcając na pięcie i powoli odchodząc. Nie czułam się tym specjalnie ruszona, bo wiem, że mama na pewno żartowała, ale nie spodziewałam się, że wraz z przeprowadzką, prócz znajomych i rodzinnego domu, stracę też starą, kochającą mnie ponad wszystko mamę. 

- Karina? - usłyszałam męski głos gdzieś z tyłu. Starałam się nie reagować, bo pewnie nie byłam jedyną osobą o takowym imieniu w tym sklepie, ale gdy ta osoba zbliżała się do mnie i głos przybierał na sile to musiałam odkręcić głowę. I wtedy uderzył we mnie brąz jego tęczówek, ciemna karnacja i uśmiech, którego już prawie zapomniałam. 

- Phillip... - wyszeptałam cicho, patrząc na niego. Za żadne grzechy tego świata nie spodziewałabym się, że kiedykolwiek uda mi się go jeszcze spotkać, bo o tym co się stało zapomniałam już dawno.

_____________________________

Witajcie kochane ;)

Jest to mój pierwszy prolog w życiu i chyba jestem z niego zadowolona.

Oddaję go w wasze "ręce" i liczę na szczere opinie, które nie tylko zmotywują, ale i wytkną błędy, bo pewnie coś się znajdzie ;)

Pozdrawiam cieplutko, buźka ;*